YARIŞMA

"KÖYÜMÜZDEKİ SÖYLENCELER YARIŞMASI"

Site yönetimi olarak;

Özellikle dışarda büyüyen çocuklarımızın geçmişlerini büyüklerinden sorup öğrenmeleri açısından her 2 ayda bir ödüllü yarışmalar yapılmasına karar verilmiştir. ilk konu  "Köyümüzdeki söylenceler" olarak belirlenmiştir. Dereceye girenlerin ödülleri 2.yörük ayran şölenimizde verilecek ayrıca her katılımcıya katılım belgesi düzenlenecektir.

haydi gençler!!!
Elinize kağıt kalem alıp büyüklerinizin dizinin dibine oturun,onlardan köyümüzde geçen eski hikayeleri anlatmalarını isteyin

haydi büyükler!!!
Bu kültür derlemesinde çocuklarımızı teşvik edip yardımcı olalım 

NOT:--Yarışmaya katılım için  yaş sınırı yoktur.
    --Çalışmaları bakraz@hotmail.com adresine gönderebilirsiniz. 
    --Size yardımcı olması açısından aşağıdaki örnek çalışmadan faydalanabilirsiniz... 

BİZİMLE PAYLAŞIMDA BULUNAN HASAN KAYHAN ABİMİZN OĞLU GÖKALP KAYHAN KARDEŞİMİZE ÇOK TEŞEKKÜR EDERİZ...

YAZILARINIZI AŞAĞIDAKİ ÖRNEĞE GÖRE YAZABİLİRSİNİZ



Derleyen: Gökalp Kayhan (1986, Neuss dogumlu)
Anlatan: Mustafa Kara (1932, Bozüyük doğumlu)
Derleme türü: Ses kaydı
Derleme tarihi: Kasım, 2007

KOCA OSMAN’IN DEĞİRMENİ

Bakraz’da henüz değirmen olmadığı yıllardan birinde, Rahmetli Bakkal Osman’ın (Koca Osman) evinde ekmek yapacak un kalmaz. Son derece gurulu bir insan olan Bakkal Osman, ne akrabalarından ne de komşularından ödünç un isteyemez. Havanın aşırı soğuk ve karlı olmasına aldırmayıp atının terkisine bir  çuval buğday atar ve Pazarcık’taki değirmende öğüttürmek amacıyla yola çıkar. Ancak o kadar çok kar yağmıştır ki,  atı sırtındaki yükün de ağırlığıyla beline kadar karlara gömülmekte, zorlukla ilerlemektedir. Adabayırı’nı geçip de ovaya çıkınca karşıdan esen rüzğârın etkisiyle savrulan kar, yer yer öylesine öbeklenmiştir ki önünde adeta kardan bir kale duvarı oluşturmuştur. Bu durumda yola devam etmek akıl işi değildir; değildir ama Koca Osman, kendisine yoldan geri döndü dedirtecek de bir yiğit değidir. Direnir...
Normal bir zamanda bir atlının en geç yarım saatte alabileceği yolu tam altı saatte aşar ve Pazarcık’a ulaşır, değirmene varır; ne yazık ki, değirmenin çarkını çevirecek su arkı donmuş, buz tutmuştur. Havanın ne zaman açılıp buzun eriyeceği de meçhuldür. Bakkal Osman, çuvalındaki o güzelim Kara Başak buğdayını gösterir, yarım çuval unla değiştirmek ister, ama değirmenci “Elin Yörüğüne” ambarındaki hazır iyi unlardan vermek istemez, “-Buğday unum yok,” der, “ama istersen biraz arpa unum var, vereyim, al git!”. Değirmencinin ayak işlerini gören Macır (Muhacir) Ahmet, değirmencinin bu Koca Yörük’e yaptığı haksızlığa içerler ama sesini çıkaramaz. Bakkal Osman da adamın yalan söylediğini hissetmiştir ama ensesine bi tokat indirip hakkını zorla almayı da gururuna yediremez; çaresiz yarı yarıya kepekten oluşan yarım çuval unu sırtlanır yürür. Avluda kızak ya da atta, eşekten bir bineğinin olduğunu düşünen ve yüklerken ona yardım etmek isteyen Macır Ahmet, arkasından seğirtir; ancak Koca Osman, avludan çıkmış, sokağa aşağı yürümektedir. Macır Ahmet arkasından seslenir:
“-A be kızanım büyle nereye gideysin? O çuvalla te bu avada yürüne yürüne Bakraz bulunur mu bre?”
Koca Osman ardına bakmadan cevap verir:
“-Ülen bize boşuna mı Yörük dendi, dünyanın öte ucundan yörüye yörüye gelmedik mi biz buralara?”
Akşam ezanı okunmuş, Bakkal Osman hâlâ geri dönmemiştir. Eşi telâşlanır ve gidip akrabalarını durumdan haberdar eder. Duyanlar şaşkınlıktan küçük dillerini yutarlar; zira bilmektedirler ki, bu havada değil Pazarcık’a, köyün alt başındaki Mama Oluğu’na gitmek bile akıl kârı değildir. Kendine güvenen babayiğitler derhal sımsıkı giyinir sarınırlar, tabanca tüfek kuşanıp ellerine çıratman alır, yola düşerler. Harmanyeri’ni geçtiklerinde Ada sırtlarından gelen kurt ulumaları kanlarını dondurur; zira Koca Osman’ın değil tabanca, bıçak bile taşımadığını bilmektedirler. Kırgızlar Doruğu’nu aşınca  karların arasında bir karaltı farkedenler. Yanaşıp çıratmanın ışığında bakınca bunun  Koca Osman’ın atı olduğunu anlarlar. Kurtlar, atın karnını deşip bir güzel parçalamışlardır. Bağır dövüp uğunmağa başlarlar.
“-Vah Koca Osman! Kurtlara yem olacak adam mıydın sen, vah agam!”
O sıra aşağıdan, Sorgun boyundan Koca Osman’ın sesi yükselir:
“-Heyyy! N’oluyo len urdaaa?”
Hepsi birden yokuşa aşağı bir koşu inip Koca Osman’ın etrafını sararlar. Yarı kınama,yarı azarlama söylenirler:
“-Deli misin, aklını mı kaçırdın, bu havada?”
Koca Osman ise başka birşey söyler:
“-Yav, siz şu çuvalı benim eve götürüverin, benim azıcık işim var...”
Sırtından indirdiği çuvalı karların üzerine bırakıp gerisingeri döner. Önüne geçerler:
“-Yahu nereye gidiyorsun? Ne işi bu böyle?”
“-Şu değirmenci deyyusuna iki şamar aşketmediğime pişman oldum, gidip iki indireyim şuna!”
Zorla ikna edip geri çevirirler. Kurtların  parçaladığı atının yanından geçerken Koca Osman başını çevirip bakmaz bile. Sadece:
“-Deyusun hayvanı! Zaten Çingene cambazının az paraya vermesinden belliydi bunun bi boka yaramayacağı...”
Köye dönünce Bakkal Osman, köyün eli keser tutanlarını toplayıp dev bir su çarkı yaptırmağa başlar. İlkbahar gelir gelmez de Sorgun çayı üzerine değirmen evini, arkını yaptırır, değirmen taşlarını yontturur, kendi değirmenini işletmeğe başlar; ancak köylüsü onu hiçbir zaman  “Değirmenci” diye çağırmaz, o Bakraz yörüğünün “Koca Osman Agası” olarak yaşar.”